Πολίτες του Κόσμου

Της Κοραλίας Τιμοθέου

1991: Από ένα πλοιάριο κάτω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα, στα σύνορα Καναδά-ΗΠΑ, συνειδητοποιώ με δέος πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, καθώς 2,400 κυβικά μέτρα νερού κατακρημνίζονται από 51 μέτρα ύψος, κάθε δευτερόλεπτο που περνά.  

1993: Κοιτάζω από τα παραθυράκια της κορώνας του αγάλματος της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη και «βλέπω» τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι.  Ένα ασυνήθιστο δώρο που ενώνει δυο λαούς από το 1886.  Λίγο πάρα πέρα το Empire State Building και οι δίδυμοι πύργοι του World Trade Center.  Τίποτα δεν προμηνύει πως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν. 

1996: Από τη ράχη μιας καμήλας, αχνοφαίνονται, μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης, η Σφίγκα και οι πυραμίδες της Γκίζας.  Ο καμηλιέρης που μας ζήτησε δέκα δολάρια για να ανέβουμε στην καμήλα του, ζητά τώρα άλλα δέκα για να μας κατεβάσει.  Αρνούμαι.  Δεν νομίζω πως τον συμφέρει να κάθομαι με τις ώρες πάνω στην καμήλα του.  Προσωπικά δεν με ενοχλεί γιατί το θέαμα μπροστά μου είναι μοναδικό.  Ένα πειστήριο φόβου, ματαιοδοξίας, δύναμης και ευρηματικότητας!

1999: Η πόλη Χομς μας καλωσορίζει.  Μια καταπράσινη όαση στην έρημο στης Συρίας.  Γραφική, όμορφη, απλή. Πολύβουη,  γεμάτη μυρωδιές και γεύσεις.  Σήμερα, ένα ερείπιο…

2001: Ανεβαίνω με κόπο το τελευταίο μέρος της ανοικτής διαδρομής του Σινικού Τείχους στα βόρεια σύνορα της Κίνας.  Λέγεται, πως το μοναδικό ανθρώπινο κατασκεύασμα ορατό από τη σελήνη, κρύβει κάτω από την κάθε πέτρα του και έναν εργάτη που θάφτηκε μαζί της υποκύπτοντας στην εξάντληση και τις κακουχίες.

2003: Το έδαφος δονείται καθώς η κόκκινη Ferrari του Michael Schumacher περνά βολίδα τη στροφή στην πίστα του Ηockenheimring κι εμείς έχουμε πάψει από ώρα να μετράμε σε ποιο γύρο βρίσκεται.  Το 2013, ένα ατύχημα χωρίς τροχούς θα τον καθηλώσει και θα τερματίσει τη θεαματική του καριέρα. 

2006: Στο μικρό χωριό Lofoten στα Νορβηγικά φιόρδ ψαρεύουμε μπακαλιάρους με φόντο τους αρκτικούς παγετώνες να αστράφτουν σε γαλαζοπράσινες αποχρώσεις κάτω από τον μεταμεσονύχτιο ήλιο.

2010: Checkpoint Charlie στο Βερολίνο.  Το κυριότερο σημείο διέλευσης μεταξύ Δυτικού και Ανατολικού Βερολίνου.  Από το 1961 μέχρι το 1991 κρύβει αμέτρητες ιστορίες Γερμανών που χωρίστηκαν από τις οικογένειες τους, που εκτελέστηκαν επειδή προσπάθησαν να το διασχίσουν.  Ένα σημείο αναφοράς της μεταπολεμικής Γερμανίας. 

2016: Τα τρία χιλιόμετρα του μονοπατιού των Καληδονίων με πείθουν πως η τελειότητα βρίσκεται στην απλότητα.  Οι ήχοι, οι μυρωδιές, ο αέρας η δροσιά των δέντρων και του Κρυού Ποταμού, η γλυκάδα των μούρων, η επιβράβευση του καταρράκτη στο τέρμα. Η ασύλληπτη ομορφιά που κρύβει το νησί μας.

2018:  Με τα πόδια στα παγωμένα νερά ατενίζω τον Ειρηνικό Ωκεανό.  Πίσω μου το Huntington, το Surf City της Καλιφόρνιας.  Την επομένη, το Paradise City, στα βορειοδυτικά μου, θα έχει γίνει παρανάλωμα του πυρός. 

Μελέτες* έδειξαν ότι επενδύοντας χρήματα σε εμπειρίες αντί σε υλικά αγαθά, λαμβάνουμε ένα είδος ευτυχίας πολύ μεγαλύτερου βάθους και διάρκειας.  Αξιοποιούμε το χρόνο και το χρήμα μας βιωματικά.  Φέρνοντας στο μυαλό μας μια εικόνα από την αποθήκη της μνήμης, αναβιώνουμε τόπους, πολιτισμούς, γεγονότα, χρόνια μετά και μπορούμε να τα ξαναζήσουμε.  Μια εμπειρία των 1.000 ευρώ έχει την ικανότητα να μας προσφέρει πολύ μεγαλύτερη και διαρκή γκάμα συναισθημάτων απ’ ότι ένα αντικείμενο των 5.000.   Γιατί μένει δική μας για πάντα.  Δεν χαλά, δεν φθείρεται, δεν μπαίνει ενέχυρο, δεν πουλιέται.  Είναι μέρος της ταυτότητας μας. 

Ταξιδεύοντας, μαθαίνονται γλώσσες, γνωρίζοντας πολιτισμούς, συναντώντας ανθρώπους, δοκιμάζοντας νέες γεύσεις και τολμώντας καινούριες εμπειρίες, πλουτίζουμε. Γεμίζουμε το πνεύμα, την καρδιά και το μυαλό μας, το παρόν και το μέλλον μας. Φτιάχνουμε ένα παρελθόν γεμάτο εικόνες, γνώσεις, σοφία.  Γινόμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι, δίκαιοι, ευαίσθητοι, φιλάνθρωποι.  Μαθαίνουμε να είμαστε ανεκτικοί, να εκτιμούμε τη διαφορετικότητα, τη μοναδικότητα, την ποικιλία.  Κοιτάζουμε τον κόσμο με ενδιαφέρον και περιέργεια.  Αμφισβητούμε όσα ξέρουμε γιατί άλλα τόσα αγνοούμε.  Γινόμαστε πολίτες του πλανήτη Γη.  Η ακριβή τσάντα της βιτρίνας δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στα ταξίδια μου.  Το πολυτιμότερο μου αξεσουάρ είναι τα παπούτσια μου.  Χωρίς αυτά, πως θα γυρίσω τον κόσμο; 

Σήμερα σεργιανίζω στην Aκρόπολη.  Εδώ, σ’ αυτή την πέτρα, κάθισε κάποια μέρα ο Σωκράτης.  Ο άνθρωπος που 2.450 χρόνια πριν δήλωνε: «Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου».

* Lahnna Catalino, A better way to pursue happiness.