ΑΡΘΡΑ
Της Κοραλίας Τιμοθέου*
Όπως πάντα, έτσι και φέτος, το ερώτημα: «τι θα ψηφίσουμε;»
Σενάριο 1: Το Κόμμα
Δυστυχώς ή ευτυχώς ελάχιστοι πλέον από εμάς έχουν παραμείνει «πιστοί» σε κόμματα. Όσοι δεν έχουν απογοητευτεί, υποψιαστεί ή ακόμα και ντραπεί για την ψήφο τους είναι… μακάριοι άνθρωποι. Μακάριοι ή ξεροκέφαλοι; Ξεροκέφαλοι ή εκτός πραγματικότητας; Ή μήπως πιο εντός πραγματικότητας από τους υπόλοιπους; Τέλος πάντων δεν έχουν πολλά ερωτηματικά στο κεφάλι και ίσως αυτό τους κάνει ευτυχείς. Σε τελική ανάλυση ψηφίζουν το κόμμα στο οποίο εξακολουθούν να πιστεύουν εδώ και δεκαετίες. Το κόμμα που θα κάνει θαύματα ή θα διατηρήσει τα θαύματα ζωντανά.
Γιατί δεν τα έχει ήδη κάνει όλα αυτά που υπόσχεται; Μα δεν του δόθηκε η ευκαιρία… οι συνθήκες ήταν αντίξοες… οι προηγούμενοι είχαν αφήσει έρημη γη… ήταν δύσκολες οι συγκυρίες… δεν ήταν ευθυγραμμισμένοι οι πλανήτες.
Μας βολεύει να βρίσκουμε άλλοθι στην οκνηρία μας να σκεφτούμε, στην ατολμία μας να αλλάξουμε.
Σενάριο 2: Παραδοσιακά
Θα ψηφίσουμε παραδοσιακά το κόμμα (ή τα άτομα) που η οικογένεια μας στηρίζει εδώ και χρόνια. Δεν πιστεύουμε αλήθεια σε ιδεολογίες και σε όλα αυτά τα κουραφέξαλα, τα οποία εξάλλου είναι για τους αφελείς. Όμως το κόμμα αυτό «στήριξε» την οικογένεια μας σε περιόδους ανάγκης και ανεργίας. Του το χρωστάμε. Βρήκε στον πατέρα δουλειά και η κουνιάδα πήρε προαγωγή. Είπαν ένα καλό λόγο και για εμάς εκεί και όταν έπρεπε. Διακριτικά βέβαια. Όχι ότι δεν το αξίζαμε. Να διασφαλίσουμε όμως τα δικαιώματά μας. Όχι σαν μερικούς μερικούς που είτε το αξίζουν είτε όχι βολεύονται. Εμείς δεν είμαστε έτσι. Αλλά όπως έχει καταντήσει η κοινωνία μας αν δεν καλύψεις τα νώτα σου, τη θέση θα την πάρει άλλος. Όμως τώρα θα το αλλάξουμε αυτό. Ήρθε η ώρα και η στιγμή. Πάταξη στη διαφθορά! Άρον, άρον, σταύρωσον αυτούς!
Σενάριο 3: Αποχή
«Όλοι το ίδιο χάλι είναι και μπορούμε πλέον να το αποδείξουμε με περίτρανα παραδείγματα.
Ό,τι και να ψηφίσεις, τίποτα δεν αλλάζει.
Κανένας δεν νοιάζεται.
Όλοι για την πάρτη τους.
Εξάλλου πάντα φταίνε οι άλλοι.
Εγώ πάντως… νίπτω τας χείρας μου».
Η αποχή είναι εξίσου βολική. Είναι τόσο εύκολο να κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα αμέτοχοι, εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχουμε δώσει ποτέ έστω μια κοινή μάχη - μεγάλη ή μικρή. Χωρίς να έχουμε προσπαθήσει για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά που περιμένουμε άλλοι να κάνουν για εμάς.
Αποχή της συνθηκολόγησης, της παραίτησης, της αδιαφορίας, της βαρεμάρας, της συνενοχής.
Σενάριο 4: Το μη χείρον βέλτιστον
Αν δεν ψηφίσεις τους μεν, θα βγουν οι δε. Οι οποίοι δε, δεν…
Αυτό κι αν είναι σενάριο που το έχουμε «φάει στη μάπα». Βολευόμαστε μπροστά στον καναπέ με μπύρα και σουβλάκια και αποκοιμιόμαστε στο νανούρισμα «τα πράγματα είναι άσχημα αλλά μπορούσε να ήταν τρισχειρότερα. Άρα καλά είναι κι έτσι». Μα έτσι είναι που δεν θα αλλάξουμε ποτέ. Ή ακόμα σκεφτόμαστε «καλύτερα τον μπελά που ξέρεις - και μπορείς να προβλέψεις - παρά αυτόν που δεν ξέρεις - και μπορεί να σε αιφνιδιάσει δυσάρεστα». Ε κι αν σε αιφνιδίαζε ευχάριστα; Δεν θα το μάθεις ποτέ. Τι κρίμα…
Αυτό είναι το σενάριο της επιβίωσης. Στα χάλια που είμαστε, να αντέξουμε - ή να ανεχτούμε λίγο ακόμα - μία από τα ίδια μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Μα τι θα αλλάξει από μόνο του αν δεν το αλλάξουμε εμείς; Και πότε; Τελικά τι θέλω ως ψηφοφόρος, ως φορολογούμενος, ως πολίτης; Να αναπτυχθώ και να προχωρήσω ή να επιβιώσω και να περιμένω; Αν ψηφίζουμε αντιπροσώπους «της επιβίωσης» γιατί περιμένουμε από αυτούς οτιδήποτε περισσότερο; Αν η ψήφος μας είναι ψήφος εκτάκτου ανάγκης, πόσα χρόνια πια θα είμαστε σε έκτακτη ανάγκη;
Σενάριο 5: Ψηφίζω άρα υπάρχω
Απομένει το σενάριο «σκέφτομαι – ζυγίζω – ψηφίζω». Άσχετα με το τι έπραττα τόσα χρόνια, άσχετα με το τι κάνουν οι γύρω μου, υποθέτω πως μπορώ να αφιερώσω ένα απόγευμα σερφαρίσματος στο διαδίκτυο μήπως βρω ένα από τα 659 υποψήφια άτομα που κατά την ταπεινή μου άποψη έχει έστω και μια μικρή πιθανότητα να οδηγήσει τα πράγματα κατ’ ευχήν. Όποια κι αν είναι η ευχή του καθενός. Σιγά σιγά. Σε βάθος χρόνου. Έστω. Ένα βήμα κάθε φορά.
Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη.
Όμως ένα χελιδόνι φέρνει το δεύτερο και το δεύτερο φέρνει το τρίτο…