ΑΡΘΡΑ
Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε
Της Κοραλίας Τιμοθέου*
Είναι δυνατό να είναι στραβός ο γιαλός; Όχι! Ο γιαλός είναι το σημείο αναφοράς, ο ορίζοντας. Τον καθορίζουμε εμείς ως κοινωνία. Άρα δεν μπορεί να είναι στραβός. Δεν μπορεί να έχουμε παράπονο από όλους κι από όλα γιατί την κοινωνία την φτιάξαμε εμείς. Έχουμε παράπονο από τους εγκληματίες. Φυσικά. Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη. Ολονών!
Έχουμε παράπονο από την αστυνομία. Έχει όμως ο καθένας και η καθεμιά από εμάς καθαρό μητρώο όσον αφορά τις τροχαίες παραβάσεις; Συμμορφωνόμαστε αρκετά με το νόμο ώστε να αποδεσμεύσουμε μέλη της δύναμης, για να έχουν χρόνο να ασχοληθούν με άλλα καθήκοντα; Ή πρέπει να κυνηγούν τον καθένα μας αν φορά τη ζώνη του κι αν μιλά στο κινητό του ή αν παρκάρει στις γωνιές των δρόμων και αν σταματά στο κόκκινο και στα αλτ, αντί να λειτουργούν προληπτικά και να εξιχνιάζουν εγκλήματα;
Τα κανάλια και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναλώνονται σε άσκοπες, ατεκμηρίωτες και κουτσομπολίστικες αναλύσεις. Γιατί; Γιατί αυτό πουλά. Γιατί αυτό θέλουν τα αυτιά μας να ακούσουν: ότι υπάρχουν κάποιοι χειρότεροι από μας, πιο βίαιοι και πιο διεστραμμένοι. Δίνουμε έτσι συγχωροχάρτι στον εαυτό μας για τα δικά του λιγότερο φρικιαστικά παραστρατήματα. Ψάχνουμε να βρούμε κάποιους για να τους φορτώσουμε όλη τη μιζέρια του κόσμου.
Όχι ότι είναι αθώοι. Είμαστε όμως εμείς; Αν ναι, δεν θα βρίσκαμε καμιά ικανοποίηση ούτε στις λεπτομέρειες του κάθε εγκλήματος, ούτε στην υπερ-ανάλυση της προσωπικότητας του θύτη, ούτε (κυρίως) στην απόδοση δικαιοσύνης από τα λαϊκά δικαστήρια. Δεν θα νιώθαμε ούτε μένος, ούτε εκδικητικότητα. Ούτε θα χρησιμοποιούσαμε θανάτους αθώων ανθρώπων για να στήσουμε επάνω τους εκστρατείες αντιπολίτευσης.
Αντίθετα, θα συνεργαζόμασταν. Θα προβληματιζόμασταν για το πώς μπορούμε να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη. Για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και γεμάτα αγάπη ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον η ίδια ιστορία, ούτε από την πλευρά του θύτη αλλά ούτε από την πλευρά του θύματος.
Αρμενίζουμε μήπως στραβά; Ούτε καν αυτό. Γιατί ο γιαλός δίνει το στίγμα κι εμείς πλέον είμαστε υπεύθυνοι για την κατεύθυνση της πορείας μας. Κάποτε «συμφέρει» να είναι χαλασμένη η κοινωνία γιατί κρυβόμαστε έτσι πίσω από τους «πραγματικά κακούς». Γιατί έτσι νιώθουμε λιγότερες τύψεις για το δικό μας κατηγορητήριο: για το ρουσφέτι, τη συκοφαντία, τη μνησικακία, τη μη καταβολή του ΦΠΑ ή του φόρου εισοδήματος.
Ας αφήσουμε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Έχει ευθύνες; Έπρεπε… ; Δεν έπρεπε… ; Δεν είναι τόσο εύκολο να το κρίνουμε, ούτε τόσο απλό. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…
Ο θύτης; ‘Ιλαρχος, κηπουρός, φιλόλογος, μηχανικός, τι σημασία έχει το επάγγελμα; Αντιλαμβανόμαστε ότι αποικοδομούμε κάθε εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στα επαγγέλματα, στη μόρφωση, στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό με το συνεχές κουτσομπολιό, τη μεμψιμοιρία, την αλληλοκατηγορία και τον μηδενισμό των πάντων. Αντιλαμβανόμαστε τι είδους κοινωνία θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας, που παρακολουθώντας επιπόλαια (παιδιά είναι) τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, νομίζουν ότι ζούμε σε ζούγκλα και ότι όλα είναι σάπια – εξαιρουμένου φυσικά όποιου σχολιάζει και …κηρύσσει από καθέδρας!
Φταίει το DNA και τα γονίδια του (όποιου) θύτη; Η προβληματική παιδική του ηλικία; Η κακοποίηση που υπέστη από κάποιον άλλο, που δεν θα συλληφθεί ποτέ και ούτε θα προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης; Είναι κάτι άλλο; Τα ερωτήματα αυτά μπορούν να απαντηθούν μόνο από αρμόδιους ειδικούς και σίγουρα όχι από τον καθένα. Θα αφήσουμε τους ειδικούς να μελετήσουν το έγκλημα, να μιλήσουν και να συμβουλέψουν την κοινωνία; Κι αν το κάνουν, θα τους ακούσουμε; Και θα κάνουμε κάτι;
Η εξιχνίαση είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας και η απονομή δικαιοσύνης ευθύνη των δικαστηρίων. Αυτό που εμείς οι απλοί πολίτες - και οι αντιπρόσωποι μας στα πολιτικά αξιώματα - οφείλουμε στα θύματα είναι να βρούμε το πρόβλημα και να το λύσουμε στην πηγή του. Να αφυπνίσουμε όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούμε στην αλήθεια της αγάπης, της κατανόησης και της καλοσύνης.
Καλό Πάσχα!